Najbardziej wymagającym przedsięwzięciem finansowanym przez miasto była budowa nowego ratusza, obok ratusza ostrawskiego (1925–30) najbardziej reprezentacyjnego międzywojennego obiektu ratuszowego na terenie ówczesnej Czechosłowacji. Monumentalny wolnostojący czteroskrzydłowy budynek z wybudowaną na podstawie kwadratu i zwieńczoną nadbudówką wieżą w południowo-zachodnim narożniku góruje nad Placem Pokoju (Mírové náměstí), stanowiąc jeden z najbardziej charakterystycznych obiektów Jablonca. Do czasu jego budowy Plac Pokoju był wykorzystywany jako miejsce targowe, a także jako parking.
Głównym impulsem do budowy był fakt, że stary ratusz na Dolnym Rynku (Dolní náměstí) nie odpowiadał już potrzebom nowoczesnego i dynamicznie rozwijającego się miasta. Ważną rolę odegrało też pragnienie reprezentacyjnego dopełnienia centrum, odpowiadającego znaczeniu Jablonca. Wyrazem tego był m.in. zorganizowany w 1925 roku wielki konkurs na projekt nowego centrum miasta, w którego specyfikacji znalazł się wymóg uwzględnienia nowego budynku ratusza.
Szczególne zasługi, jeśli chodzi o to nowe i kompleksowe podejście do rozwoju miasta, miał charakteryzujący się bardzo szerokimi horyzontami ówczesny burmistrz Karl Richard Fischer.
Do wspomnianego konkursu nawiązał rozpisany o trzy lata później kolejny otwarty konkurs architektoniczny z terminem składania prac 15 marca 1929 roku. W skład złożonego z ekspertów jury, które miało ocenić nadesłane projekty, wchodzili między innymi burmistrz Fischer, architekt i regionalny konserwator zabytków Karl Friedrich Kühn oraz architekci Robert Hemmrich, Josef Zasche i Josef Ulbrich.
W konkursie wzięło udział 177 uczestników, w tym awangardowi architekci, tacy jak Hannes Meyer z Bauhausu, z którym przy projekcie współpracował Arieh Sharon. W konkursie uczestniczyli także Viktor Löbel (Praga), Anton Valentin (Wiedeń), Emil Rösler (Plauen), Fritz Schön (Żytawa), Felix Voretsch (Drezno), Leo Kammel (Wiedeń), Ernst Schäfer (Liberec) czy Adolf Foehr (Praga).
Pierwszej nagrody nie przyznano, natomiast drugą ex aequo otrzymali Karl Winter z Liberca i Karl Lehrmann z Karlem Kotraschke z Mödling, a trzecią Paul Voges z Drezna, Josef Bothe z Fritzem Doleschalem z Mimoňia oraz tandem Heinrich Fanta i Emil Tranquillini z Brna.
Nowy ratusz miał być nie tylko siedzibą władz miasta, ale miał też pomieścić lokale przynoszące miastu zyski: kawiarnię z tarasem, restaurację, winiarnię, miejską kasę oszczędnościową, dwadzieścia sklepów oraz punkty sprzedaży miejskiego zakładu energetyki i gazowni miejskiej. W budynku miało się również znaleźć kino, aby Jablonec mógł wreszcie wykorzystać licencję na projekcję, którą posiadał, ale z której jeszcze nie korzystał.
Zrealizowany został projekt libereckiego architekta Karla Wintera (1894–1964). O jego wyborze przesądziły dwa czynniki: rozplanowanie i ogólna koncepcja, zbliżona do projektu Lehrmanna, jak również fakt, że architekt pracował w pobliżu Jablonca i w razie potrzeby mógł być łatwo dostępny.
Projekt Wintera w trakcie konkursu i późniejszej realizacji przeszedł szereg modyfikacji, które udokumentowane są w obszernym zbiorze planów i opracowań przechowywanych w archiwum budowlanym miasta. Na architektoniczne rozwiązanie ratusza wpłynął nowoczesny puryzm, ale z niewątpliwymi elementami tradycjonalistycznymi.
Inspiracją dla formy obiektu była koncepcja gotyckich i renesansowych włoskich ratuszy, z którymi Winter zetknął się podczas swojej podróży studyjnej po Włoszech. Wielofunkcyjny budynek, w którym mieściła się zarówno siedziba władz samorządowych, jak i udogodnienia dla mieszkańców, w tym kawiarnia, kino i restauracja, może być udanym przykładem dla dzisiejszych budynków administracyjnych.
Najbardziej reprezentacyjną przestrzenią była przechodząca z drugiego na trzecie piętro skrzydła południowego sala posiedzeń, wyposażona w stylowe meble i galerię dla gości. Poziomo salę podzieliły zaznaczone w tynku pasy, zwieńczone geometrycznym ornamentem, nawiązujące do masywnej frontowej płaskorzeźby z motywami jabloneckiego przemysłu, wspólnego dzieła Karela Wintera i Franza Huba.
Do najciekawszych architektonicznie i najbardziej efektownych części wnętrza należały dodatkowe pomieszczenia komercyjne – winiarnia, restauracja, kawiarnia i kino, które niestety po 1945 roku zniknęły. Mimo to ratusz zachował wiele oryginalnych elementów układu przestrzennego, poszczególnych detali oraz ciekawostek technicznych, z wciąż działającą windą typu paternoster na czele.
Jest to wybitne dzieło czechosłowackiej architektury międzywojennej, którego walory artystyczno-historyczne wyraźnie wykraczają poza region. Słusznie zaliczany jest do najcenniejszych obiektów tego typu na terenie naszego kraju.
